كتاب روزتندر

تجدید ساختار ارتش شاه، ماهیتى كاملاً «تهاجمى» داشت. صرفنظر از خرید انبوهى شكارى بمب‏افكن پیشرفته، تشكیل ناوگان هوایى تانكر «بوئینگ» - ویژه سوخت‏رسانى در آسمان به جنگنده‏هاى تاكتیكى به خوبى مبین اهداف غیرتدافعى این تجدید ساختار آمریكایى بود.(48) در راستاى همین سیاست بود كه در نیروى زمینى ارتش شاهنشاهى، یگان «هوانیروز» تشكیل شد و هلى‏كوپترهاى توپدار تهاجمى «كبرا» و نیز، هلى‏كوپترهاى ترابرى تیز پرواز «سوپر ترانسپورت» S.T.412 - ویژه حمل تیم‏هاى ضربت كماندویى - به خدمت گرفته شدند. همزمان افسران عالیرتبه یگان كلاه سبزهاى ارتش آمریكا - كه به تازگى آنها را با سرافكندگى از ویتنام خارج كرده بودند - راهى ایران شدند و مسؤولیت تعلیم و توجیه عملیاتى یگان‏هاى نوبنیاد «كلاه سبز» ارتش شاه را به عهده گرفتند. چنانكه مى‏دانیم، اصولاً فلسفه ایجاد واحدهاى كلاه‏سبز در ارتش‏هاى جهان؛ تعلیم جنگاوران زبده، جهت مقابله با حركت‏هاى چریكى بوده است. هم از اینروى، معمولاً كلاه سبزها را «نیروى ضدچریك» - آنتى گریلا - نیز مى‏نامند.

این تجدید ساختار متكى بر اصل تهاجم، در نیروى دریایى نیز جلب نظر مى‏كرد. صرفنظر از به خدمت گرفتن ناوشكن‏ها، ناوها و ناوچه‏هاى گوناگون، این ویژگى‏ها قابل تأمل بودند: ایجاد یگان «تفنگداران دریاى» - ویژه عملیات آبى - خاكى - براساس الگوى واحد تفنگداران دریایى ارتش ایالات متحده؛ موسوم به «مرینز»، ایجاد «گروه هواناو» با بهره گرفتن از چندین فروند «هاور كرافت»؛ ویژه انتقال سریع تفنگداران دریایى جت اشغال سواحل دشمن فرضى، به خدمت گرفتن هلى‏كوپترهاى مین‏یاب و... .

نخستین ثمره تن در دادن رژیم منحط پهلوى به این دكترین آمریكایى، اعزام قوا به كشور عمان، جهت سركوبى شورش چریك‏هاى چپ‏گراى مخالف «سلطان قابوس» بود. نیروهاى شاه از عهده اجراى این مأموریت مداخله‏جویانه و سركوب‏گرانه به وجه احسن بر آمدند! سپس نوبت تسویه حساب رژیم مستبد پهلوى با همتاى بعثى - عراقى آن فرا رسید.

شاه با اعلام حمایت از شورش «ملامصطفى بارزانى» در مناطق كردنشین شمال عراق، آموزش نیروهاى شورشى توسط كماندوهاى ارتش شاهنشاهى و تسلیح و تجهیز آنان، [همزمان با یك رشته درگیرى پراكنده چیفتن‏هاى ایرانى(49) با تانك‏هاى ناكارآمد تى-55 عراقى در مناطق مرزى جنوب؛ بویژه شلمچه‏] عملیات گسترده ناامن‏سازى شمال عراق را در دستور كار ژنرال‏هایش قرار داد. براى بعثیون حاكم بر بغداد، جز كوتاه آمدن و نشستن صدام حسین - مرد شماره 2 رژیم بعث پس از حسن‏البكر - پشت میز مذاكره با محمدرضا پهلوى راه دیگرى باقى نمانده بود. حاصل كار، امضاى قرار داد مرز 1975 میان سران دو رژیم در الجزیره، با میانجیگرى ژنرال «بومدین» رییس‏جمهور الجزایر بود. «ژاندارم منطقه‏اى» حقیر كاخ سفید، دیگر در عرش سیر مى‏كرد. وَهمِ عظمت، ناشى از عربده‏كشى بر سر رقباى بعثى، شلتاق بى‏حساب و كتاب در منطقه خلیج فارس، حاكمیت بلامنازع بر كشور، اینها همگى از یك سو، و از دیگر سو احساس تحقیر نسبت به ملتى كه در هر فرصت و مجال ممكن انزجار و نفرت عمیق خویش را نسبت به او و رژیم سركوبگرش ابراز مى‏كردند، دست به دست هم دادند و بر خبط دماغ فرمانرواى سبك مغز تخت طاووس افزودند.
مَثَل اعلاى این روان پریشى دیكتاتور و ابراز تنفر و تحقیر او نسبت به ملت زجركشیده ایران را مى‏توان در «جشن‏هاى سریالى»! برپا شده توسط رژیم پهلوى به نظاره نشست.(50)
هزینه كردن میلیاردها تومان از ثروت ملى كشور در راه برپایى این سیرك زشت ادوارى در شرایطى كه بخش عمده روستاها و حتى شهرهاى كشور فاقد امكانات اولیه‏اى از قبیل جاده - چه خاكى، چه آسفالت - آب آشامیدنى سالم، برق، مخابرات و حمام بودند و فقر مطلق امكانات بهداشتى و سوء تغذیه مزمن گریبانگیر بیش از 23 اهالى كشور بود، چه معنایى جز نمك پاشیدن بر روى جراحات روحى ملتى اسیر، غارت شده، خفقان زده، تحقیر شده و خاكستر نشین مى‏توانست داشته باشد؟!(51) امام خمینى(ره) كه در تبعیدگاه خود، حال و روز فجیع ملت و شلتاق‏هاى بى‏حد و حصر رژیم نامشروع پهلوى را با دقت زیر نظر داشت، در آستانه پرده دوم این عیاشى‏هاى نفرت انگیز - جشن‏هاى 2500 ساله - با صدور اعلامیه مفصلى خطاب به ملت ایران، دست به روشنگرى افكار عمومى و افشاى حكومت هویت ستیز و بیگانه پرست شاه مى‏زند و مى‏نویسد:
«... در چنین شرایطى است كه دیده مى‏شود میلیون‏ها تومان خرج جشن‏هاى شاهنشاه مى‏شود. فقط براى تزئین و چراغانى تهران به ما اعلام شده كه هشتاد میلیون تومان خرج شده است. گذشته از این، گویا متخصصان اسرائیلى عهده‏دار ترتیب مراسم شده‏اند... آیا ملت ایران باید براى كسى كه به اسلام و اساس اسلامى خیانت مى‏كند جشن برپا كند؟... چگونه ملتى مى‏تواند براى چنین پادشاهى جشن بگیرد؟!... جنایات پادشاهان تمام تاریخ را سیاه كرده است... از نظر پیغمبر اسلام‏r، كلمه «شاهنشاه»؛ نفرت‏انگیزترین كلمه است. اصول اسلامى با سلطنت مخالف است. كاخ‏هاى استبداد شاهنشاهى ایران را ویران كنید! سلطنت از شرم‏آورترین و زشت‏ترین ارتجاع‏هاست... چرا بازرگانان و كارگران را وادار مى‏كنند كه هزینه این جشن‏هاى بى‏فایده را بپردازند؟!(52)
اگر امروز علماى قم، مشهد، تبریز، اصفهان، شیراز و دیگر شهرهاى ایران علیه این جشن افتضاح‏انگیز اعتراض مى‏كردند، و همه این خوشگذرانى‏ها را كه ملت و مملكت را یكراست به سوى غرقاب مى‏برند محكوم مى‏كردند، آن‏وقت ما از نتیجه مطمئن بودیم. ایران نزدیك به 150 هزار طلبه دارد. اگر آنها یكصدا سكوت را درهم مى‏شكستند و این رژیم خود فروخته را تأیید نمى‏كردند، آن‏وقت پیروز مى‏شدند... بیدار شوید!»(53) اعلام تغییر مبدأ تاریخ رسمى كشور از «هجرى شمسى» به مبداء تاریخى مجهول و غیرواقعى «سال شاهنشاهى»(54) در 24 اسفندماه 1354 در اجلاس مشترك مجلسین رژیم، مبین ورود شاه به بالاترین مرحله اسلام ستیزى و نشان دهنده انكار تام و تمام ریشه‏هاى تاریخى هویت مذهبى - ملى مردم مسلمان ایران توسط دلقكى تاج بر سر و مخبط بود. قزاق زاده‏اى بى‏اصل و نسب كه پدرش را انگلستان در فرداى ختم جنگ جهانى اول بر سر كار آورد و چون از حَیز انتفاع ساقط شد، وى را به جزیره موریس در آفریقاى جنوبى تبعید كردند و خودش نیز، با اعمال نفوذ انگلستان - یكبار در شهریور 1320 و دیگر بار با كودتاى ننگین آمریكایى - انگلیسى 28 مرداد 32 - توانست بر گرده ایرانیان سوار شود.
هم از این روى، وقتى در ژانویه 1978 - دى‏ماه 1356 - «جیمى كارتر» رئیس جمهور وقت آمریكا با حضور در تهران جام شراب خود را به افتخار «شاهنشاه آریا مهر بزرگ ارتشتاران» بلند كرد و گفت: «مى‏نوشیم به سلامتى پادشاهى كه در این جهان پرآشوب كشور تحت فرمانروایى او همچون «جزیره ثبات» در دریاى ناآرامى‏ها به سر مى‏برد».
محمدرضا پهلوى، خشنود از استماع مراتب ابراز رضایت ارباب بزرگ خود، دیگر در عرش اعلاى عیش و بهجت سیر مى‏كرد. درست در همین ایام بود كه «داریوش همایون»؛ وزیر اطلاعات و جهانگردى رژیم، جهت فراهم آوردن مراتب خوش آیند پدر تا جدار شاه‏پرستان دست به قلم برد و با نگارش مقاله‏اى موسوم به «ایران و استعمار سرخ و سیاه»(55) در روزنامه «اطلاعات»، ضمن ترسیم چهره‏اى خداگونه از عفریت عارى از مهر، به ساحت آن یگانه یار سفركرده ملت كه صدها و هزاران قافله قلوب ایرانیان را همره خود داشت، جسارت ورزید.
همین جرقه شرارت نمرودیان، خرمن خشم متراكم و فروخرده ملت مسلمان ایران را به آتش كشید و نقطه آغازى شد بر پایان محتوم كابوس شاهنشاهى 2500 ساله.
نخست قم قامت قیام برافراشت و در نوزدهم دى‏ماه 56 مردم این شهر با هدایت علماء و طلاب انقلابى حوزه علمیه قم به میدان آمدند و فریاد مرگ بر شاه، زنده باد خمینى سردادند. چكمه پوشان رژیم به اقتضاى طبیعت سفاك خویش دست به اسلحه برده، صفوف انبوه مردم بى‏دفاع را آماج رگبار گلوله‏هایشان قرار دادند.
رژیم مى‏پنداشت این بار نیز چون واقعه پانزدهم خرداد 42 خواهد توانست دامنه خیزش مردم را مهار كرده و از تبدیل آن به یك قیام سراسرى در سطح كشور ممانعت به عمل آورد. لیكن... سركوبگران سخت به خطا رفته بودند. روز 29 بهمن 56، مردم قهرمان تبریز قد علم كردند و به بهانه بزرگداشت مراسم چهلم شهداى قم، به خیابان‏ها ریختند. شاه بار دیگر به نیروهایش فرمان كشتار مردم را صادر كرد، اما این بار اهالى تبریز - خاصه جوانان مسلمان و پرشور این شهر - میدان را خالى نكردند و با سنگ و چوب در برابر صفوف تا بن دندان مسلح مأموران امنیتى - نظامى رژیم به مقاومت پرداختند. حكومت دیكتاتور هنوز از مقابله با مردم تبریز فارغ نشده بود كه این بار مردم اصفهان بپاخاستند و چون در صدد سركوبى اهالى این شهر برآمد، نوبت قیام به مردم مشهد رسید و... .
بدین سان، زنجیره‏اى از خیزش‏هاى مردمى، با جلودارى علماء و طلاب معتقد به رهبرى قاطع و سازش ناپذیر حضرت امام‏خمینى(ره) و متكى به نیروى جوانان مسلمان و پرشور شهرى و روستایى، تحت سه شعار كلیدى و به هم پیوسته «استقلال، آزادى، حكومت اسلامى» آغاز گردید. یگانه مایه دلگرمى شاه و حامیان آمریكایى او، آرامش ظاهرى اوضاع پایتخت بود، اما نوبت سر برافراشتن مردم تهران نیز، فرا مى‏رسید. روحانیت مبارز تهران و چهره‏هاى شاخص آن همچون آیت‏اللَّه مرتضى مطهرى (ره)، آیةاللَّه سیدمحمد حسینى بهشتى (ره) و آیةاللَّه محمد مفتح(ره)، طرح به ظاهر ناممكن برپایى یك تجمع عظیم میلیونى در تهران را در دستور كار خویش قرار داده بودند. مهم‏ترین اهرم اجرایى آنان براى عملى ساختن این اقدام بى‏سابقه، شبكه‏هاى زنجیره‏اى و سراسرى هیأت‏هاى مذهبى سنتى تحت پوشش تشكلى مذهبى - مردمى؛ موسوم به هیأت‏هاى مؤتلفه اسلامى(56) بود. تظاهرات میلیونى مردم تهران، پس از اقامه نماز عیدفطر به امامت شهید مفتح در 13 شهریور 57 و شعار رعدآساى دریاى بى‏پایان انسانها؛ «ما عدل على‏u خواهیم - پهلوى نمى‏خواهیم»، زمین را زیر پاى شاه و حامیان آمریكایى او به لرزه درآورد. وسعت و عظمت این تظاهرات بى‏سابقه به حدى تكان دهنده بود كه حتى مطبوعات سانسور زده رژیم نیز قادر به نادیده انگاشتن آن نبودند. فرداى روز تظاهرات عیدفطر، عكس‏هاى هوایى چاپ شده در دوقلوهاى عصرانه (كیهان و اطلاعات) - به رغم حذف شعارهاى مردم از گزارش‏هاى خبرى - سرشار از پیام بودند:
- «نه» به شناسنامه جعلى آریایى!، «آرى» به هویت اصیل اسلامى - ایرانى.
- «نه» به كاپیتولاسیون آمریكایى، «آرى» به سیادت ملى قوم ایرانى.
- «نه» به خفقان سركوبگران قیام 15 خرداد، «آرى» به آزادگى شهیدان پانزدهم خرداد.
- «نه» به فرهنگ منحط شاهنشاهى، «آرى» به فرهنگ متعالى شیعى.
و سرانجام... «نه» به رژیم شاه و اعوان و انصارش، «آرى» به خمینى و یارانش!
روند اوج‏گیرى معجزه آساى نهضت اسلامى ملت ایران در سال 57، حتى براى پیگیرترین مبارزان و مخالفین دیكتاتورى پهلوى نیز به سختى قابل هضم و تحلیل بود، چه رسد به دشمنان كودن این خیزش توحیدى بى‏نظیر. همانان كه سیدالساجدین‏u قرن‏ها پیش در وصف‏شان فرمود: «خداى را سپاس كه دشمنان ما را از ابلهان آفرید!»
به گواهى تمامى متون، كتب، نشریات، رسانه‏ها و شخصیت‏هاى داخلى و خارجى؛ احدى جز حضرت‏امام(ره) و روحانیت آگاه و مبارز، كوچك‏ترین نقشى در شكل‏گیرى، هدایت و تشدید روند وقایع این انقلاب بى‏بدیل نداشته است. صرفنظر از وفاداران به آرمان و طریقت قائد اعظم جان اسلام؛ حضرت روح اللَّه(ره)، وضعیت مخالفین شاه در آن روزها از این قرار بود:

الف - لیبرال‏هاى شبه مذهبى روشنفكر كه عمدتاً «نهضت آزادى» ایشان را نمایندگى مى‏كرد. سران این جریان، به گواهى اسناد بدست آمده از لانه جاسوسى آمریكا، از اوایل سال 57 به صورت مستمر با مأمورین بخش سیاسى سفارت آمریكا در تهران جلسات مخفیانه داشتند. آنان در این نشست‏هاى دوستانه! به صراحت اعلام مى‏كردند كه مشى و روش امام را در طرد و نفى اساس رژیم سلطنتى ابداً قبول ندارند و به قانون اساسى رژیم معتقدند. همان قانون اساسى مشروطه كه اول بار با كودتاى سوم اسفند 1299ه.ش توسط رضاخان لگدمال شد و دیكتاتورى غیرقانونى بیست ساله «پهلوى اول» و متعاقب آن حاكمیت نامشروع فرزندش محمدرضا به نام آن توجیه مى‏شد.
لیبرال‏هاى مذهبى تا قبل از فرار شاه، تأكید داشتند كه شاه باید بماند و سلطنت كند، نه حكومت و زمام اداره امور كشور را باید به قوه مجریه بسپارد. هم از اینروى، آنان از مانورهاى فریبكارانه و بى‏بنیاد رژیم، دایر بر اعلام «فضاى باز سیاسى» صمیمانه حمایت مى‏كردند. تنها در آخرین ماه‏هاى نهضت، تحت فشار شدید افكار عمومى و برخورد قاطع امام با زمره سازشكاران بود كه آنان مجبور شدند دست از شعار محورى‏شان بردارند و خرج خود را از حامیان سیاسى رژیم نامشروع شاه سوا كنند.

ب - ملیون و روشنفكران ناسیونالیست غیرمذهبى.
اینان؛ به مثابه میراث خوران «جبهه ملى» ورشكسته، همچون همپالگى‏هاى لیبرال - مذهبى خویش، براساس قانون اساسى بى‏اعتبار رژیم شاهنشاهى صحه مى‏نهادند. حكومت خاندان پهلوى را واجد مشروعیت مى‏دانستند و سقف مخالفت‏شان به همان شعار انحرافى؛ «شاه باید سلطنت كند، نه حكومت» محدود شده بود. جناح راست افراطى این جریان در آخرین روزهاى حیات ننگین رژیم، رسماً به جبهه طاغوت پیوست و رهبر آن «شاهپور بختیار»، پس از دستبوسى شاه، زیر عكس مصدق بر اریكه نخست وزیرى رژیم رو به زوال شاهنشاهى تكیه زد.

ج - چپ‏هاى شبه مذهبى - التقاطى.
نماد اصلى این طیف، گروهك التقاطى موسوم به «مجاهدین خلق» بود. بخش اعظم وابستگان این گروهك كه به دلیل عدم اعتقاد به مبانى اسلام فقاهت و رهبرى امام(ره)، تأثیرپذیرى شدید از آراء و مكاتب فلسفى مادى وارداتى؛ خصوصاً ماركسیزم و اگزیستانسیالیزم دچار بحران شدید عقیدتى - سیاسى شده بودند، در پى چندین رشته عملیات تروریستى كور و بى‏حاصل كه منجر به دستگیرى و اعدام شمار زیادى از كادرهاى آنان گردید، سرانجام در سال 1354 رسماً مرتد شده و خود را ماركسیست - لنینیست اعلام كردند. مابقى سران و اعضاى دوراندیش‏تر این گروه نیز، كه صرفاً به دلایل تاكتیكى - و نه اعتقادى - حاضر به اعلام ماركسیزم به عنوان ایدئولوژى خویش نشدند، در جبهه‏گیرى علیه پیروان امام و روحانیت مبارز بسا افراطى‏تر از كمونیست‏ها عمل مى‏كردند.
نقل است كه در پى كشتار مردم تهران در میدان شهداى فعلى (ژاله سابق)، آنان حتى حاضر به مشاركت در اعتصاب غذاى زندانیان سیاسى طرفدار امام(ره)، در اعتراض به این كشتار وحشیانه نشدند و ضمن ترغیب زندانیان مذهبى به شكستن اعتصاب غذا، به صدور بیانیه‏اى، به میدان كشاندن مردم در روز جمعه 17 شهریور 57 را «یك اقدام احساسى و كور» معرفى كرده و رذیلانه مدعى شدند: «[امام ]خمینى با فرستادن مردم بى‏سلاح به میدان ژاله و به كشتن دادن آنها، انقلاب را صد سال به عقب انداخت!»(57)

د - چپ ماركسیستى.
اینان در دو طیف عمده دسته‏بندى مى‏شدند. نخست، توده‏اى‏ها كه به اقتضاى معتقدات الحادى مبتنى بر جبر تاریخ خویش، روند تحول تاریخى جامعه ایران را معطوف به سوى یك «انقلاب بورژوا - دمكراتیك» با هدف تشكیل «جمهورى دموكراتیك خلق» در حداقل 20 سال دیگر مى‏دانستند!
صرفنظر از ترهات مرهوم ایدئولوژیكى، آنان خاصه تحت تأثیر خیمه شب‏بازى «انقلاب سفید» و اعلام حمایت «برادر بزرگ»! و ستاد زحمتكشان از رژیم شاه، در تحلیل‏هاى خود مى‏گفتند: انقلاب سفید نشان داد كه رژیم قادر است پتانسیل بقاى خود را با یك رشته اصلاحات اجتماعى افزایش دهد. بر همین اساس، شاه را دیگر نباید «فردى از طبقه حاكم»، بلكه شخصیتى برتر و بیرون از چارچوب طبقه‏اش باید دانست! شخصى كه به ادعاى ایشان قادر بود در صورت لزوم، علیه پاره‏اى از مصالح و منافع طبقاتى هیأت حاكمه خود نیز، وارد عمل شود!
طیف دیگر چپ ماركسیستى؛ طرفداران مشى چریكى با گرایش‏هاى متفاوت استالینیستى، مائونیستى، گواریستى، كاستریستى و... را در برمى‏گرفت. این زمره اخیر هم كه نماد بارز آنها گروهك «چریكهاى فدایى خلق» بود، حتى در میان مجموعه جریان‏هاى غیرمذهبى مخالف شاه در اقلیت به سر مى‏برند. عناصر این طیف، به دلیل مناقشات درون گروهى، بحران حاد ایدئولوژیك، چندین انشعاب و گسست سازمانى و تحمل ضربات وارده از سوى ساواك، به كلى از نفس افتاده و در مقطع انقلاب، حتى از اعلام یك موضع سیاسى مشخص، ثابت و متفق‏الرأى عاجز بودند.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: