كتاب روزتندر

سپاه، به مدد بهره‏گیرى از اكسیر ایمانى و اعجاز جوانى بانیان و اعضاى رزمنده‏اش، به زودى در عرصه حیات اجتماعى ملت، جهت دفاع از تمامیت ارضى كشور و تضمین سیادت ملى، نقشى تعیین كننده را بر دوش گرفت و با سرافرازى از عهده ایفاى آن برآمد. چهره‏هاى درخشانى همچون سرداران شهید؛ «محمد بروجردى»، «غلامحسین افشردى» (مشهور به حسن باقرى) «احمد متوسلیان»، «محمدابراهیم همت»؛ «محمود شهبازى دستجردى»، «محسن وزوایى» و... بسیارى از رزم‏آوران سبز پوشى كه در وقایع مورد اشاره این كتاب نقشى اساسى ایفا كرده‏اند نیز، همگى از اركان اولیه این نخستین ارتش مكتبى جهان محسوب مى‏شوند.
على اى حال، انقلاب اسلامى، بسا زودتر از آنكه دوست و دشمن مى‏پنداشت، آستین همت بالا زد و دست به كار تحقق بخشیدن به مهم‏ترین شعار ملى، از خواست‏هاى سه‏گانه و به هم پیوسته ملت انقلابى ایران شد. برگزارى سراسرى رفراندوم جهت تعیین نظام حكومتى كشور تنها به فاصله چهل و هفت روز از پیروزى 22 بهمن و رأى قاطع «آرى» 98 درصدى ملت به نظام پیشنهادى امام (ره) - جمهورى اسلامى، نه یك كلمه بیش و نه یك كلمه كم - در دوازدهم فروردین 58، این انقلاب الهى را به فضل حضرت پروردگار از خطر انحراف در خانه اول موفقیت، ایمن ساخت. ضربت این واقعه براى حكومت آمریكا چنان سهمناك بود كه هفته نامه اقتصادى «بیزنس ویك» در مقاله‏اى با عنوان «زوال قدرت ایالات متحده: منازعه جدید بر سر تفنگ و نان»، مویه‏كنان بانگ برداشت:
«بخوانید و اشك بریزد... به دنبال شكست در ویتنام و سقوط شاه ایران، ایالات متحده متحمل یك رشته ضربه‏هایى شده كه نشان دهنده زوال تدریجى قدرت آن در سراسر جهان است... كل سیستم اقتصادى آفریده ایالات متحده در دوره پس از جنگ جهانى دوم در خطر تباهى است.»(58)
بر همین اساس بود كه نظریه پردازان صهیونیست نهادهاى سلطه استكبار غرب، مجامعى همچون «شوراى امنیت ملى» كاخ سفید، «شوراى روابط خارجى» آمریكا و كمیسیون سه جانبه(59)، درنگ بیش از این را جایز ندانستند و دكترین مداخله جویانه «ثبات زدایى»(60) از حاكمیت منبعث از انقلاب اسلامى را در دستور كار خود و عوامل‏شان قرار دادند.
این دكترین شیطانى از طریق سازمان اطلاعات مركزى آمریكا - C.I.A و ستاد آسیاى جنوب غربى(61) آن مستقر در سفارت ایالات متحده در تهران به مرحله اجرا درآمد. شگردى كه پیش از آن از سوى حكام كاخ سفید به كرات در قبال جنبش‏ها و خیزش‏هاى مردمى جهان سوم در كشورهایى همچون؛ ایران 1953، گواتمالا 1954، كنگو 1960، بریزیل 1964، جمهورى دومینیكن و اندونزى در 1965، بولیوى در سالهاى 71-1970 و سرانجام؛ شیلى 1973 با موفقیت اجرا شده بود.
در مرورى اجمالى بر مهم‏ترین سرخطهاى دكترین ثبات زدایى، این نكات جلب نظر مى‏كنند:
الف - اهداف ثبات زدایى.
هدف از ثبات زدایى، دستخوش تشنج و تزلزل ساختن عمق و عقبه استراتژیك «شورشیان»؛ یعنى «ملت شورشى» است. بدیهى است كه در صورت استفاده درست و به مورد از شیوه‏هاى كارآمد، این روند در نهایت به درهم شكستن «بنیاد شورش»! و اعاده وضعیت «كشور شورش زده»! به شرایط مطلوب پیش از طغیان منجر خواهد شد.
ب - شیوه‏هاى كارآمد:
روش‏هاى كارآمد و متداول ثبات زدایى در عرصه عمل عبارتند از؛
- دامن زدن به تنش‏هاى قومى و منطقه‏اى از طریق ایجاد شورش‏هاى مسلحانه ضد انقلابى توسط جریان‏هاى سیاسى مرتبط! و همچنین گروه‏هاى خلق الساعه با مواضع افراطى رادیكال و شعارهاى عوامفریبانه.
- ایجاد شكاف و انشقاق در حركت‏هاى مبارزه جویانه نسل جوان؛ به ویژه در سطح مدارس متوسطه و مراكز دانشگاهى جهت به هرز دادن توان شگرف این نسل، انحراف اذهان آنان از مسائل اساسى مبتلا به انقلاب و سرانجام جبهه‏گیرى ایشان علیه سایر اقشار انقلابى جامعه.
- تشكیل سندیكاهاى كارگرى و انجمن‏هاى كارمندى با هدف ترغیب و تحریك بازوان كار و اقتصاد انقلاب به برپایى اعتصاب‏هاى زنجیره‏اى و طرح درخواست‏هاى ناممكن و در نهایت توقف چرخه تولید. پر واضح است كه در صورت تحقق این امر، خود به خود بحران كمبود مصنوعى كالاهاى اساسى به وجود خواهد آمد و این یك نیز، به جو نارضایى عامه مردم دامن خواهد زد.
- بهره‏گیرى از پیچیده‏ترین متدهاى «جنگ روانى» جهت ترور شخصیت رجال مؤثر و سازش ناپذیر انقلاب، بمباران شبانه‏روزى افكار عمومى با ارائه اطلاعات مخدوش و اخبار خلاف واقع و استفاده از حربه مؤثر «شایعه سازى - شایعه پراكنى» در مورد «وضعیت به اصطلاح رو به انفجار! كشور» و متزلزل نشان دادن اركان حاكمیت انقلابى در نزد توده‏هاى حامى آن از طریق شبكه‏هاى رادیو - تلویزیونى و خبرگزارى‏هاى تحت كنترل C.I.A، برپایى یك سرى ایستگاه‏هاى رادیویى غیرقانونى در جوار مرزهاى كشور انقلابى، نشریات زیرزمینى، انتشار اعلامیه با اسم و عنوان مجعول. پخش تراكت و جزوه‏هاى تبلیغاتى و...
بدین سان، در پى دلسرد و مأیوس ساختن اقشار گوناگون مردم به پا خاسته نسبت به اهداف انقلاب و كفایت رهبران انقلابى، زمینه مناسب جهت براندازى قدرت مركزى انقلاب با استفاده از یك كودتاى نظامى خونین فراهم خواهد شد! بر همین اساس، حركت‏هاى تشنج آفرین عناصر ضدانقلابى وابسته به گروه‏هاى خلق الساعه و باندهاى تجزیه‏طلبى كه سران آنها بعضاً سابقه ده‏ها سال وابستگى به سرویس‏هاى اطلاعاتى بیگانه؛ از قبیل سیا، انتلیجنت سرویس، موساد و... را در پرونده خود داشتند، آغاز گردید.
تقریباً به صورتى همزمان، چندین رشته درگیرى در سطح مدارس و دانشگاهها، اعتصاب و تحصن‏هاى زنجیره‏اى در كارخانه‏ها و ادارات دولتى، آشوب‏هاى خیابانى 24 ساعته در تهران و مراكز استان‏ها، در هماهنگى كامل با حركت‏هاى تجزیه‏طلبانه منطقه‏اى آغاز شد. حركت‏هایى ضدانقلابى، با نام‏ها و عناوینى گوناگون همچون؛ «ستاد سیاسى - فرهنگى خلق تركمن» در منطقه شرق مازندران، «حزب جمهورى خلق مسلمان» در آذربایجان شرقى و غربى، «جنبش خلق بلوچ» در سیستان و بلوچستان، تشنج آفرینى‏هاى همه روزه گروهك موسوم به «مجاهدین خلق» - منافقین - و همگرایان چپ آنان در استان‏هاى گیلان، مازندران، خراسان، اصفهان، فارس و...، اوج‏گیرى عملیات تروریستى همچون؛ بمب‏گذارى‏هاى پیاپى در اماكن عمومى و خطوط انتقال نفت، انفجار تلمبه خانه‏ها، چاه‏هاى نفتى و به آتش كشیدن مزارع توسط گروهك تحت‏الحمایه سازمان امنیت رژیم بعث عراق، موسوم به «حركةالتحریر» - یا همان «خلق عرب» - در استان استراتژیك خوزستان، و از همه خطرناك‏تر؛ غائله آفرینى عوامل حزب منحله دموكرات و همپالگى‏هاى چپ آمریكایى و راست سلطنت‏طلب این گروهك در مناطق كردنشین غرب كشور - استان مرزى آذربایجان غربى، كردستان و كرمانشاهان - با شعار عوامفریبانه «خودمختارى براى كردها» و... اینها همگى به صورت افعى هزار سرى بر گرد نهال نورس «انقلاب اسلامى» مردم مسلمان ایران چنبره زده و در صدد ریشه‏كن ساختن شجره طیبه نهضت حضرت روح‏اللَّه(ره) برآمدند.
در چنین شرایطى، جریان لیبرالیزم شبه مذهبى كه تبلور عینى آن را مى‏شد در ساختار دولت موقت مهندس بازرگان مشاهده كرد، به علت بى‏اعتنایى ذاتى سران آن به روش‏هاى انقلابى، ارتباط تنگاتنگ برخى چهره‏هاى كلیدى این جریان همچون دكتر «ابراهیم یزدى»، «عباس امیرانتظام» «عزت اللَّه سحابى»، «ناصر میناچى» و... با «ویلیام سولیوان» - سفیر - «بروس لینگن» - كاردار اول - و «ریچارد كاتم» - مدیر ستاد آسیاى جنوب غربى C.I.A در به اصطلاح سفارت! - آمریكا در تهران و براساس رهنمودهاى دریافتى از «دوستان آمریكایى» خویش، ضمن اتخاذ سیاست سازش كارانه موسوم به «رویه گام به گام» و نفى هرگونه برخورد قاطع انقلابى با معضلات موجود در كشور، جواب تشنج آفرینى‏ها و طغیان‏هاى مسلحانه تجزیه‏طلبان تحت الحمایه آمریكا را نه با مشت آهنین، كه با اعزام هیأت‏هاى منادى آشتى و حسن نیت!(62) مى‏داد.
اساس موجودیت نظام نوپاى جمهورى اسلامى و حتى تمامیت ارضى كشور در معرض خطر فروپاشى و نابودى قرار گرفته بود و در چنین موقعیت حساسى، رئیس دولت موقت، با حضور ادوارى در یك سرى شوهاى تلویزیونى شبانه، براى مردم به تنگ آمده از این همه آشوب و نابسامانى و سستى و بى‏كفایتى، لطیفه‏هاى ملانصرالدین! تعریف مى‏كرد و از عناصر «غیرمسؤول و مزاحم»! - روحانیت انقلابى پیرو خط امام(ره) - بد مى‏گفت. در شرایطى كه از بدو تشكیل، دولت موقت، انحصارطلبانه تمامى پست‏هاى كلیدى كابینه را در اختیار دوستان نهضت خود قرار داده بود، موذیانه به امام كنایه مى‏زد كه؛ «آقا [یعنى حضرت امام‏] چاقویى در اختیار ما قرار داده كه دسته آن در دست من نیست!». از گروهك‏هاى مسلح غیرقانونى همچون منافقین و فدائیان خلق به عنوان «بچه‏هاى انقلابى خالص و میهن دوست» ستایش به عمل مى‏آورد و در عوض ضمن سركوفت زدن به رزم آوران سپاه، از آنها به عنوان «نخودهاى هر آش و احساساتى‏هاى بى‏منطقى كه آلت دست! قرار گرفته و مى‏خواهند دولتى در دل دولت به وجود بیاورند» ذكر خیر! مى‏كرد و تلویحاً پاسداران انقلاب را به عنوان مسبب وضع آشفته و آشوب‏زده كشور قلمداد مى‏نمود. «رئیس دولت، موقت انقلاب اسلامى»، خواست‏هاى برحق مردم مسلمان را كه خواهان قاطعیت بیشتر و تغییر انقلابى شرایط موجود بودند، «لج بازى كودكانه و توقعات غیرعملى، مى‏نامید و آنان را فرا مى‏خواند تا؛ «حالا كه انقلاب به خوبى و خوشى تمام شده‏[!]، بروید توى خانه‏هایتان بنشینید و كار را به دست كاردان بسپارید».
با مزه‏تر اینكه مشارالیه، هرگاه فشار افكار عمومى مردم را بیش از حد خطر آفرین! ارزیابى مى‏كرد، شیوه عوام فریبانه «مظلوم نمایى» را در پیش مى‏گرفت؛ به سان نو عروسان حجله نشین غمزه كنان قهر مى‏كرد و امام و امت را با حربه تبلیغاتى «اعلام سلب مسؤولیت از خود و استعفاى كابینه» مورد تهدید قرار مى‏داد. بدین‏سان، انقلاب اسلامى ملت مظلوم ایران دستخوش مظلومیتى مضاعف شده بود! شاید بتوان نقطه اوج مظلومیت انقلاب و فرزندان سلحشور آن را در واقعه سربریدن پاسداران مجروح بسترى در بیمارستان شهر «پاوه» - مرداد 1358 - به نظاره نشست. بازتاب این جنایت فجیع - كه توسط عوامل تجزیه طلب دموكرات به وقوع پیوست - در سطح افكار عمومى ملت به حدى تكان دهنده بود كه سرانجام، امام(ره) طلسم سكوت را شكست و در ملاقات با قشرهاى انبوه مردم در شهر مقدس قم، طى بیاناتى به مناسبت «روز جهانى قدس» فرمود:
«... من با كمال تأسف عرض كنم كه یك اشتباه دولت‏ها و ملت‏هاى اسلامى و خصوصاً دولت‏ها و ملت‏هاى عرب كردند و یك اشتباه هم ما در ایران كرده‏ایم... و اما اشتباهى كه ما كردیم، این بود كه به طور انقلابى عمل نكردیم و مهلت دادیم به این قشرهاى فاسد، و دولت انقلاب و ارتش انقلاب و پاسداران انقلاب، هیچ یك از اینها عمل انقلابى نكردند و انقلابى نبودند.
اگر ما از اول كه رژیم فاسد را شكستیم و این سد بسیار فاسد را خراب كردیم، به طور انقلابى عمل كرده بودیم و قلم تمام مطبوعات مزدور را و تمام مجلّات فاسد و مطبوعات فاسد را تعطیل كرده بودیم و رؤساى آنها را به محاكمه كشیده بودیم و حزب‏هاى فاسد را ممنوع اعلام كرده بودیم و رؤساى آنان را به جزاى خودشان رسانده بودیم و چوبه‏هاى دار را در میدان‏هاى بزرگ برپا كرده بودیم و مفسدین و فاسدین را درو كرده بودیم، این زحمت‏هاى پیش نمى‏آمد. من از پیشگاه خداوند متعال و از پیشگاه ملت عزیز عذر مى‏خواهم. خطاى خودمان را عذر مى‏خواهم.
ما مردم، انقلابى نبودیم. دولت ما انقلابى نیست. ارتش ما انقلابى نیست، ژاندارمرى ما انقلابى نیست. شهربانى ما انقلابى نیست. پاسداران ما هم انقلابى نیستند. من هم انقلابى نیستم! اگر ما انقلابى بودیم، اجازه نمى‏دادیم اینها اظهار وجود كنند. تمام احزاب را ممنوع اعلام مى‏كردیم. تمام جبهه‏ها را ممنوع اعلام مى‏كردیم و یك حزب، و آن حزب اللَّه؛ «حزب مستضعفین» [را تشكیل مى‏دادیم‏].
من توبه مى‏كنم از این اشتباهى كه كردم. من اعلام مى‏كنم به این قشرهاى فاسد در سراسر ایران كه اگر سرجاى خودشان ننشینند، ما به طور انقلابى با آنها عمل مى‏كنیم... خداى تبارك و تعالى در موضع عفو و رحمت، رحیم است و در موضع انتقام، انتقام جو... ما نمى‏ترسیم از اینكه در روزنامه‏هاى سابق، در روزنامه‏هاى خارج از ایران براى ما چیزى بنویسند. ما نمى‏خواهیم در ایران، در دنیاى اسلام، در خارج ملت، در خارج كشور و جاهت پیدا كنیم. ما مى‏خواهیم به امر خدا عمل بكنیم و خواهیم كرد. اشداء على‏الكفار رحماء بینهم... ما باز تا چندى مهلت مى‏دهیم به این قشرهاى فاسد و این اعلام آخر است و اگر چنانچه در كار خودشان تعدیل نكنند و به ملت برنگردند و دست از توطئه برندارند، خدا مى‏داند انقلابى عمل مى‏كنم! مى‏آیم تهران و رؤسایى كه مسامحه مى‏كنند، با آنها انقلابى عمل مى‏كنم! من باز از همه قشرهاى ملت، از همه روشنفكران، از همه احزاب، از همه دستجات و گروه‏ها - گروه‏ها كه مع‏الأسف تاكنون شاید 200 گروه پیدا شده باشد - تقاضا مى‏كنم كه مسیرتان، مسیر ملت و مسیر اسلام باشد. به ملت بپیوندید، صلاح شما در این است كه به ملت بپیوندید. اگر خداى نخواسته این نهضت عقب بزند، شماها هم فداى غلط كارى‏هاى خودتان خواهید شد. لكن نهضت ما عقب نخواهد زد و نهضت ما به پیش مى‏رود.»(63)
بیانات تكان دهنده امام (ره) كه موجى از اعلام حمایت قاطع اقشار ملت در قالب راهپیمایى‏ها، امضاى هزاران طومار و ارسال تلگرام به محضر ایشان را در پى داشت، نشان داد كه به رغم لیبرال‏هاى شبه مذهبى مدعى «ختم انقلاب»!، انقلاب اسلامى كماكان زنده است و بیدار، و متكى به حمایت آحاد مردم مسلمان ایران؛ همانان كه خود آفرینندگان حماسه 22 بهمن 57 بودند.
سرانجام در پاییز 1358، در پى برملا شدن ملاقات «بازرگان» و «یزدى» با «زبیگنیو برژینسكى»(64) - دشمن كینه‏توز انقلاب اسلامى و فرمانده اصلى عملیات ثبات زدایى از انقلاب ایران - در جریان جشن‏هاى سالگرد پیروزى انقلاب الجزایر، ملت حجت را بر خود تمام شده دید و بر آن شد تا با حذف لیبرال دوله‏هاى موقت، كار را به دست كاردان بسپارد!
روز 13 آبان 1358، در جریان مراسم سالگرد تبعید امام(ره) و اولین سالروز كشتار دانشجویان و دانش‏آموزان به دست چكمه پوشان رژیم آمریكایى شاه مخلوع، تظاهرات عظیمى در تهران برگزار شد. در جریان این تظاهرات با شكوه مردمى، جمعى از دانشجویان مراكز آموزشى عالى پایتخت تحت هدایت چهره‏هاى فعال جنبش دانشجویى كشور؛ شهیدان «مهدى رجب بیگى»، «محسن وزوایى»، «عباس محمدورامینى»، «سید حسین علم الهدى» و...، با رسیدن تظاهركنندگان به مقابل سفارت آمریكا - این كانون اصلى هدایت روند ثبات زدایى از كشور - طى حركتى غافلگیر كننده از دیوارهاى سفارت بالا رفتند و در چشم برهم زدنى، لانه شرارت و جاسوسى شیطان بزرگ، توسط این جوانان پرشور كه خود را «دانشجویان مسلمان پیرو خط امام(ره)» مى‏نامیدند، به تصرف درآمد، اهم خواست‏هاى دانشجویان از این قرار بود:
الف - تحویل محمدرضا پهلوى؛ شاه مخلوع و فرارى كه به جرم 37 سال خیانت و جنایت در حق ملت، از سوى محاكم انقلابى ایران تحت پیگرد بود و در آن ایام، به بهانه مداواى پزشكى در نیویورك سیتى آمریكا به سر مى‏برد.
ب - بازگرداندن اموال به غارت رفته ملت ایران كه به حساب‏هاى بانكى اعضاى خاندان سلطنت و دیگر وابستگان فرارى رژیم واریز شده و در بانك‏هاى آمریكایى نگهداشته مى‏شد.
ج - اعلام عذرخواهى رسمى حكومت ایالات متحده از ملت ایران به خاطر مظالمى كه طى 37 سال حاكمیت شاه، با حمایت آمریكا در حق مردم ما صورت گرفته بود. مظالمى همچون كودتان ننگین 28 مرداد 32، تأسیس، تجهیز، آموزش و هدایت عملیاتى ساواك منحله، حمایت از كشتار مردم در 15 خرداد 1342، تحمیل عضویت ایران در كنوانسیون وین و لایحه كاپیتولاسیون مستشاران آمریكایى، غارت منابع نفتى كشور توسط كمپانى‏هاى نفتى آمریكا و...
د - اعلام رسمى تعهد كاخ سفید، مبنى بر عدم مداخل در امور داخلى جمهورى اسلامى ایران.
به دنبال كشف اسناد وابستگى عناصر دولت موقت، بازرگانى ناگزیر به استعفا شد و امام(ره) ضمن پذیرش استعفاى وى، مقدرات اداره امور كشور را تا زمان برگزارى انتخابات ریاست جمهورى، به «شوراى انقلاب اسلامى» محول فرمود.
تسخیر لانه جاسوسى را به حق مى‏توان سرآغاز چالش جدى انقلاب اسلامى با جهان استكبار و در رأس آن امپریالیزم جهانخوار آمریكا، در عرصه‏اى بین‏المللى قلمداد كرد. حركتى سرنوشت‏ساز كه امام فرزانه انقلاب، آن را؛ «انقلابى بزرگتر از انقلاب اول» انقلابى اول نامید.(65) این حركت ضداستكبارى و انقلابى، هرچند، حتى مورد نكوهش قطب به اصطلاح حامى زحمتكشان جهان! شوروى و بلوك كمونیزم - قرار گرفت، اما در بین ملت‏هاى ستم كشیده ربع مسكون، حامیان فراوانى یافت.
از انقلابیون مسلمان فیلیپینى گرفته تا رزمندگان جنبش پولیساریو، از اهالى مظلوم محله سیاه‏پوست‏نشین «سو وتو» آفریقاى جنوبى گرفته تا سرخپوستان مظلوم آمریكا(66)، از چریكهاى آزادى خواه السالوادر تا مبارزین مسلمان فلسطینى و لبنانى، از مسلمین شیعه و سنى شبه قاره هند تا استقلال‏طلبان كاتولیك مذهب ایرلند شمالى...، در چهارگوشه جهان، انقلاب اسلامى مردم ایران به محبوب‏ترین پدیده قرن مبدل شد و نام نامى رهبر روحانى سالخورده آن؛ خمینى كبیر(ره)، محبوب‏ترین كلمه قرن!

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: